صفحه ۱۹۶

أعلم الغیب لا ستکثرت من الخیر و ما مسنی السوء)سوره اعراف (7)، آیه 188) . "بگو: من برای خود مالک سود و زیانی نیستم، مگر آنچه را خدا بخواهد؛ واگر دانای به غیب بودم خیرات را برای خود افزون می‎کردم و هیچ بدی و زیانی به من نمی رسید."

این که در برخی از آیات قرآن برای پیامبران علم غیب اثبات شده و در بعضی دیگر نفی شده است، برای این است که علم غیب اولا و بالذات از آن خداوند است و هیچ کس بدون اذن او به غیب راه ندارد. غیب دانی انبیا در محدوده ای است که خداوند بخواهد. و این خداست که چنین فضیلت و توانی را عطا می‎کند.

تفاوت انبیا

همه پیامبران از درجه و مقامی بلند در پیشگاه خداوند برخوردارند و در عین حال چه از نظر مقام معنوی و چه از جهت مقام نبوت و رسالت متفاوتند. (و لقد فضلنا بعض النبیین علی بعض )سوره اسراء (17)، آیه 55. "برخی از انبیا را بر برخی برتری بخشیدیم." در این آیه از برتری بعضی از انبیا بر بعضی سخن گفته شده، و آیه دیگری تفصیل بیشتری داده است: (تلک الرسل فضلنا بعضهم علی بعض منهم من کلم الله و رفع بعضهم درجات )سوره بقره (2)، آیه 253. "بعضی از آن پیام آوران را بر بعضی دیگر برتری بخشیدیم، برخی را خداوند با آنان سخن گفت و برخی را درجاتی بالا برد."

از میان انبیا جمعی به صفت اولواالعزم مفتخر شده اند. (فاصبر کما صبر أولوا العزم من الرسل )سوره احقاف (46)، آیه 35. "پس صبر کن همان گونه که پیامبران صاحب اراده صبر کردند." دو آیه در قرآن ظاهرا دلالت دارد که مراد از انبیای اولوالعزم این پنج نفر هستند: پیامبراسلام (ص)، نوح (ع)، ابراهیم (ع)، موسی (ع)، و عیسی (ع): (شرع لکم من الدین ما وصی به نوحا و الذی أوحینا الیک و ما وصینا به ابراهیم و موسی و عیسی أن أقیموا

ناوبری کتاب