(أولئک الذین آتیناهم الکتاب و الحکم و النبوة )سوره انعام (6)، آیه 89. "آنان کسانی اند که کتاب و حکمت و نبوت به ایشان دادیم." از تأکید و تکرار خداوند مبنی بر اعطای علم به انبیا استفاده میشود که مراد آگاهی های ویژه ای است که پیامبران از آن برخوردار شده اند؛ چه این که سایر انسانها نیز به تناسب ظرفیت خود از آگاهی هایی برخوردارند. پیامبران علاوه بر برخورداری از علم، از حکمت الهی نیز بهره مند بوده اند. حکمت به معنای فهم عمیق و داشتن روشن بینی در امور است.
علم غیب پیامبران
پیام آوران الهی در راستای رسالت الهی خویش، از طریق وحی به امور پنهان و غیر مشهودی نیز آگاه میشده اند که سایر انسانها از آن حظی نداشته اند. (عالم الغیب فلا یظهر علی غیبه أحدا الا من ارتضی من رسول )سوره جن (72)، آیات 26 و 27. "خدا دانای نهان است و کسی را بر غیب خود آگاه نمی کند جز پیامبری را که از او خشنود باشد.
مواردی از علم غیب انبیا در قرآن کریم یادآوری شده است. خبر دادن حضرت عیسی (ع) به بنی اسرائیل،سوره آل عمران (3)، آیه 49. آگاه شدن پیامبراسلام (ص) از رازی که میان برخی از همسرانش وجود داشت،سوره تحریم (66)، آیه 3. و استشمام حضرت یعقوب (ع) بوی پیراهن یوسف (ع) را از فاصله ای طولانی،سوره یوسف (12)، آیه 94. از این جمله اند. با این حال در بعضی از آیات، علم غیب منحصر به خداوند دانسته شده است: (فقل انما الغیب لله ).سوره یونس (10)، آیه 20. و در برخی آیات آمده است که انبیا علم غیب را از خود نفی کرده اند: (قل لا أقول لکم عندی خزائن الله و لا أعلم الغیب )سوره انعام (6)، آیه 50. "بگو که من مدعی نیستم گنجینه های خدا نزد من است و نه مدعی علم غیب هستم." (قل لا أملک لنفسی نفعا و لا ضرا الا ما شاء الله و لو کنت
.jpg)
