صفحه ۱۹۴

داشتن مقام معنوی و عروج روحانی، لحظه ای مشغول شدن به امور عادی و زندگی روزمره گناه محسوب می‎شود. البته نه گناه عقوبت دار، بلکه کاری خلاف انتظار.

در رابطه با عصیان آدم (ع) نیز نهی خداوند از نزدیک شدن به درخت ممنوع، ارشادی بوده و مخالفت با آن باعث به مشقت و زحمت افتادن خود آدم (ع) می‎شد. خوردن از میوه آن درخت سبب شد که آدم آسایش خود را از دست بدهد و به دردسر بیفتد. "پس به آدم گفتیم که ای آدم ! این شیطان برای تو و همسرت دشمنی خطرناک است، مراقب باش که شما را از بهشت بیرون نکند که در رنج و زحمت می‎افتی."سوره طه (20)، آیه 117) . بنابراین اولا: از اولیای الهی انتظار می‎رود که کارهای شایسته را که فضیلت آفرین است ترک نکنند؛ در حالی که ترک آنها به معنای انجام گناه نیست. و ثانیا: شأن افراد به تناسب موقعیت آنها دارای اقتضائاتی است که در صورت ارتکاب عملی خلاف آن، پیامد مناسبی ندارد؛ و لازم است که جایگاه و شأن خود را رعایت نمایند. با توجه به این، آنچه از برخی انبیا سرزده و به حسب ظاهر گناه به حساب آمده، خلاف عصمت نبوده و صرفا ترک کاری اولی و شایسته بوده است.

علم انبیا

انبیا برگزیده خدایند.سوره فاطر (35)، آیه 32. خداوند به آنان حکمت و علم عطا کرده است. آنان صاحب فضیلت های والای انسانی اند. صداقت، امانتداری، حسن خلق، تقوا، اخلاص، صبر، اندیشمندی و... از جمله صفات انبیای الهی است. درباره تعدادی از انبیا به صراحت آمده است که از علم اعطایی خداوند برخوردار بوده اند.سوره بقره (2)، آیه 31؛ سوره آل عمران (3)، آیه 48؛ سوره مائده (5)، آیه 110) ؛ سوره یوسف (12)، آیه 22؛ سوره مریم (19)، آیه 43؛ سوره انبیا (21)، آیه 74؛ سوره نمل (27)، آیه 15) ؛ سوره قصص (28)، آیه 14) . در سوره انعام پس از نام بردن هجده تن از انبیای بزرگ و بیان فضایل آنان می‎فرماید:

ناوبری کتاب