آیت‌الله منتظری

به جهت وجود همین اطمینان، انبیا در بیان تعالیم وحی قاطعیت داشتند و تردیدی به خود راه نمی دادند. هیچ پیغمبری را سراغ نداریم که نسبت به آنچه می‎گفت تردید داشته باشد. یکی از تفاوتهای مهم میان پیامبران و نوابغ همین است. نوابغ با همه نبوغی که دارند بسا در نظریاتشان تغییر ایجاد می‎شود و نسبت به آنچه می‎گویند احتمال خلاف می‎دهند؛ در حالی که پیامبر در مقام گرفتن وحی، واقعیت را مشاهده و آن را دریافت می‎کند. پرده ها کنار می‎رود، و با علم حضوری بدون این که دچار خطا بشود آن را از منشاء وحی و یا آورنده آن استماع می‎کند و به حافظه اش می‎سپارد.

راههای اثبات نبوت

نبوت امری معنوی و الهی است و برای اطمینان از درستی ادعای کسی که مدعی آن مقام است باید دلیل و یا دلایل خدشه ناپذیری وجود داشته باشد. برای اثبات نبوت پیامبر، با رعایت اختصار چند نکته را یادآوری می‎کنم. حالات انبیا قبل از مبعوث شدن و پس از آن، و این که در چه خط سیری حرکت کرده اند، می‎تواند شاهد گویایی بر حقانیت آنان باشد؛ همان گونه که در تاریخ آمده است نجاشی پادشاه حبشه پس از بررسی حالات پیامبراسلام (ص) از طریق فرستادگان قریش، به حق بودن آن حضرت پی برد و به او ایمان آورد.مجلسی، بحارالانوار، ج 20، ص 392، حدیث 8. مطالعه و بررسی محتوای رسالت و تعالیم او، مقایسه هر پیامبری با انبیای پیشین، تصدیق پیامبران گذشته از سوی او، بشارت پیغمبر قبلی، و از همه مهمتر داشتن معجزه، راههایی هستند که می‎توان به وسیله آنها حقانیت ادعای نبوت پیامبری را به دست آورد.

معجزه

خداوند همراه هر پیغمبری نشانه هایی قرار داد تا از طریق آنها صدق ادعای خود را به اثبات برساند. تعبیری که قرآن کریم در این باره به کار برده بینه، برهان،