آیت‌الله منتظری

وحی

وحی به معنای اشاره سریع و سخن گفتن مخفیانه است.راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص 858. موارد استعمال وحی در قرآن کریم نشان می‎دهد که مراد از آن نوعی رابطه رمزی و اشاری است. این رابطه ممکن است میان خدا و مخلوقاتش باشد و ممکن است میان انسانها و یا میان شیاطین باشد. در قرآن درباره تدبیر آسمانها، وحی به زمین، به زنبور عسل، به مادر موسی (ع) و وحی به انبیا سخن به میان آمده است. موارد یاد شده نشان می‎دهند که وحی امری رمزی و مخفیانه است.

ارتباط خدا با پیامبران به یکی از راههای زیر انجام می‎پذیرد: وحی، تکلم از پس پرده و توسط فرشته: (و ما کان لبشر أن یکلمه الله الا وحیا أو من وراء حجاب أو یرسل رسولا فیوحی باذنه ما یشاء)سوره شوری (42)، آیه 51. "و هیچ بشری را یارای آن نباشد که خدا با او سخن بگوید مگر به صورت وحی و یا از پس پرده و یا این که فرشته ای را بفرستد؛ پس او وحی می‎کند به اذن خدا آنچه را که بخواهد."

وحی به انبیا افزون بر بیداری، در عالم رؤیا و منام نیز صورت می‎گیرد. ابراهیم (ع) در عالم رؤیا دید که فرزندش را ذبح می‎کندسوره صافات (37)، آیات 102) - 104) . و آن را حکم الهی تلقی و آنچه از ناحیه او بود در این زمینه انجام داد. انبیا در تلقی وحی و حفظ و ابلاغ آن به مردم دارای مقام عصمت اند. آنان هیچ نقشی در مضمون وحی ندارند و در تمام مراحل دریافت و ابلاغ وحی، تحت مراقبت الهی اند.

کسانی که وحی و حقیقت آن را درست درک نمی کنند، نباید آن را انکار نمایند؛ زیرا صرف عدم درک درست یک چیزی، به معنای نبود آن نیست. همچنان که نابینا اگر از راههای مورد اطمینان، به رنگ ها و شکل ها پی نبرد، اولین بار که خبر از وجود