آیت‌الله منتظری

در سیره های ابن هشام و ابن کثیر آمده است: پیامبر اکرم (ص) هنگامی که وارد مکه شدند و آن را فتح کردند به فرماندهان نظامی دستور دادند جز با مقاتلین و جنگجویان قتال و جنگ نکنند و کسی را نکشند جز چند نفر را که با اسم مشخص کرده و فرمودند: "اینان حتی اگر زیر پرده های کعبه پیدا شدند کشته شوند".

بنابراین دو نقل، این افراد عبارت بودند از: عبدالله بن سعد، عبدالله بن خطل و دو کنیز او، حویرث بن نقیذ، مقیس بن حبابة (صبابة)، ساره کنیز بعضی از بنی المطلب و عکرمة بن ابی جهل.سیره ابن هشام، ج 4، ص 51 - 53؛ سیره ابن کثیر، ج 3، ص 563 و 564.

بنابراین افراد فوق که دستور قتل آنها در برخی از تواریخ ذکر شده، حتی اگر صحت این نقل ها را بپذیریم، اولا: همگی در مبارزه با پیامبر و ایجاد آتش جنگ علیه مسلمانان دخالت داشته، بلکه جزو مهره های اساسی بوده اند.

و ثانیا: دستور کشتن آنها به خاطر ارتداد نبوده است؛ زیرا بعضی از اینان به کفر خود باقی بودند، مانند حویرث بن نقیذ که در مکه پیامبر را بسیار اذیت می‎کرد و با کلمات زشت و وقیح به آن حضرت توهین می‎کرد؛تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 59 و 60؛ امتاع الاسماع، ج 1، ص 399. و بعضا که مسلمان و سپس مرتد شده بودند در ایذاء پیامبر و مسلمانان و یا تحریف نوشتن قرآن - مانند عبدالله بن سعد - دست داشتند که ذکر خواهد شد. و بعضی مانند عبدالله بن خطل کسی را به قتل رسانده بود، چنان که ذکر شد.