دینی است؛ و ممکن است متناسب با شرایط اجتماعی، فرهنگی و سطح آگاهی مردم، رسیدن به این اهداف از روش های گوناگون باشد. حکومت دینی به این معناست که افزون بر آنچه همه حکومت ها برای اداره جامعه و تأمین نیازهای مردم میخواهند و انجام میدهند، تحقق اهداف دین قانونمند گردیده و ضمانت اجرایی نیز داشته باشد. به عبارت دیگر نظام دینی، صرف نظر از اهداف عرفی هر حکومتی، با این منظور که غایات دین را دنبال کند به وجود میآید و افزون بر جهت گیری های مادی جهت گیری های معنوی نیز دارد.
جهت روشن شدن این مسأله لازم است دانسته شود که دین مجموعه ای از عقاید، اخلاق و احکام فرعی عملی است و بدین لحاظ به سه ویژگی نظام سیاسی دینی که منبعث از سه بخش از آن مجموعه است به طور اجمال اشاره میشود:
الف - براساس تجربه و شهادت تاریخ بشر و آیات و روایات رسیده از پیامبراکرم (ص) و اهل بیت (ع) انسان دارای سرشتی پاک و خداجوست و طبق کنجکاوی فطری خود به آغاز و انجام آفرینش خود و نظام خلقت میاندیشد و خداباوری برای او امری فطری است. وظیفه نظام سیاسی دینی این است که در شکل کلان، جامعه را در روند درست و سالمی قراردهد و زمینه های فساد اندیشه و انحراف عقیده را از میان بردارد، تا طی نمودن راه فطرت و حرکت به سوی کمال عقلانی آسان گردیده و توده مردم خود به خود مسیر اندیشه توحیدی و اعتقاد سالم را بپیمایند.
حکومت باید به گونه ای عمل کند که زمینه شکوفا شدن استعداد