صفحه ۳۷۱

برای هیچ پزشکی امکان پذیر نیست؛ بلکه هر پزشکی اطلاعات محدودی دارد که در محدوده اطلاعات خود می‎تواند طبابت کند. بنابراین در هر موردی که مرض یا دوای آن را نتواند تشخیص دهد حکم غیر پزشک را دارد که نباید مداخله کند؛ و در هر موردی به صحت معالجه خود اطمینان داشته باشد می‎تواند طبابت کند و با شرط عدم ضمان در صورتی که تقصیر و کوتاهی نکند ضامن نمی باشد؛ و اگر اطمینان نداشته باشد ولی گمان به مفید بودن دارویی با ملاحظه جمیع عوارض آن داشته باشد، در این فرض می‎تواند بیمار یا ولی او را در جریان قرار دهد که اگر برای آنها هر چند با راهنمایی همین پزشک مراجعه به پزشک دیگر میسور باشد به او مراجعه نمایند و اگر میسور نباشد و راضی شوند که او طبق گمان خود معالجه نماید اشکال ندارد و با شرط عدم ضمان در صورتی که تقصیر و کوتاهی نکند ضامن نمی باشد.

ب - مسائل مربوط به هزینه درمان

(سؤال 2175) اگر پزشکی سعی خود را در مداوای بیمار انجام دهد ولی بیمار بهبودی نیابد، آیا نسبت به هزینه درمانی که قبلا بیمار پرداخته (حق ویزیت) مدیون است ؟

جواب: اگر پزشک با بیمار قرارداد کرده و وعده مداوا و بهبودی داده باشد، در صورت عدم حصول بهبودی باید هر چه گرفته برگرداند؛ و اگر بنا بر این بوده که معاینه کند و طبق تشخیص نسخه بنویسد و حق ویزیت را در مقابل معاینه و نوشتن نسخه گرفته باشد مدیون نیست. و ظاهرا در بین پزشکان فرض دوم بیشتر متعارف می‎باشد.

(سؤال 2176) با توجه به این که حق طبابت (همانند حق وکالت و مواردی از این قبیل برخلاف اجناس که دارای قیمت خاصی هستند) از لحاظ مادی غیرقابل تعیین می‎باشد، به نظر حضرتعالی بهترین راه تعیین میزان حق طبابت چیست ؟ آیا مقداری که دولت تعیین می‎کند در هر شرایطی قابل دریافت است و پزشکان مدیون نخواهند بود؟

جواب: اگر پزشک بتواند تعیین حق طبابت را در اختیار بیمار قرار دهد بسیار خوب است؛ و اگر نتواند یا نخواهد، در صورتی که بخواهد قبل از اقدام به معالجه آن

ناوبری کتاب