از طرف رهبری و همچنین حقوقدان های تأیید شده از طرف مجلس شورای اسلامی میباشند بر انتخابات نظارت نمایند. بنابراین، اصل 99 تصویب گردید تا شورای نگهبان بتواند جلو دخالت های ناروا را گرفته و آزادی در انتخاب را تأمین نماید؛ ولی آقایان متأسفانه خودشان را قیم جامعه فرض کرده و نظارت در این اصل را به نظارت استصوابی تفسیر نمودند و در نتیجه، انتخابات را دو مرحله ای کردند:
اول شورای نگهبان با سلیقه خود اشخاصی را از بین کاندیداها معین میکند و سپس مردم به خصوص آنان رأی میدهند؛ این امر علاوه بر اینکه برخلاف نظر تصویب کنندگان این اصل و ظلم فاحش در حق مردودین صالح میباشد، اهانت به مردم است؛ زیرا مردم ما دارای رشد عقلانی میباشند و نیازی به قیم ندارند. البته ضوابط و معیارهایی که برای کاندیداهای ریاست جمهوری توسط مجلس شورای اسلامی تصویب شده است باید احراز شود، ولی در احراز آنها نباید ملاحظات خطی، سیاسی و جناحی اعمال گردد، وگرنه مردم به شورای نگهبان و وزارت کشور بدبین شده و به تدریج با نظام فاصله خواهند میگیرند.
ظاهرا آنچه در کاندیداها مهم است: 1 - از رجال سیاسی آگاه به مسائل روز و نیاز جامعه باشند. 2 - اعتقادا و عملا متعهد به موازین دینی و اخلاقی باشند و از دروغ و خلاف گوئی و ذمائم اخلاقی پرهیز نمایند. 3 - قدرت کار داشته و شجاع و اهل تصمیم باشند و استقلال خویش را حفظ نمایند.
[ افشاگری در انتخابات خلاف شرع است ]
ثالثا: تبلیغات و تبیین برنامه های تدوین شده توسط کاندیداها، مستلزم این نیست که انسان دیگران را متهم کند و بدون حضور آنان برای دفاع از خود، با حیثیت و آبروی افراد بازی کند. بسیاری از این افشاگری ها بر خلاف عقل و شرع است. اگر کسی فرضا خلافی مرتکب شده باشد جای رسیدگی به آن دستگاه قضایی کشور است که مسئولیت رسیدگی به چنین اتهاماتی را دارد.
مردی به رسول خدا(ص) گفت: "اوصنی" به من توصیه ای کن، آن حضرت در جواب
.jpg)
