از باب مثال همه میدانند که بنده از پایه گذاران انقلاب بودم، با این حال به دلیل یک سخنرانی که در سیزده رجب سال 1376 کردم برخوردهای غیرقانونی و تندی کردند، بیش از پنج سال در همین خانه محصور بودم و از خانه نمی توانستم بیرون بروم، غیر از فرزندان و برادران من کسی حق نداشت وارد خانه شود. حسینیه ای که مرکز درس و روضه خوانی و سوگواری بود، هشت سال است در آن را بسته اند، و خانه ای که در مشهد و اصفهان به عنوان دفتر اینجانب بود و مسائل شرعی را پاسخ میدادند هر دو را اشغال کردند. دفتر اصفهان را علاوه بر اشغال، قاضی دادگاه ویژه روحانیت حکم کرده که فروخته و به نفع آن دادگاه مصادره شود.
ما در اسلام داریم اگر اهل ذمه از ذمه خارج شد گرچه خودش احترام ندارد اما مالش محفوظ است، یعنی حتی اهل ذمه اگر خلاف دستورات عمل کنند احترام مالشان محفوظ است. به چه دلیل قانونی و شرعی دفتر بنده را در اصفهان و مشهد توقیف میکنند و هیچ روزنامه ای حق ندارد نظرات مرا منعکس کند؟ اینها خلاف آن آزادی است که شعار انقلاب ما بود. امیدوارم ان شاءالله مسئولین تجدیدنظر در کارشان کنند. البته نمی خواهم بگویم در خارج از کشور هم حقوق بشر خوب رعایت میشود، در آنجا هم اشکالات هست.
خلاصه این که اصل انقلاب انقلاب صحیحی بود، برای این که مردم از زورگویی های حاکمیت سابق به ستوه آمده بودند انقلاب کردند ولی نتیجه ای که منظورشان بود نگرفتند.
شما فکر میکنید چرا نمی شود از دولت انتقاد کرد و چرا دولت افراد را زندانی میکند، مثلا خبرنگار داریم که در زندان است فقط به خاطر صحبتی که کرده، انتقادی که داشته، چرا این گونه است ؟
همین بازداشت ها اصل اشکالی است که ما داریم. حکومت امیرالمؤمنین (ع) الگوی خوبی است برای حکومت اسلامی. امیرالمؤمنین علی (ع) در زمان حاکمیتش هیچ محاکمه، بازداشت و زندانی سیاسی نداشت. مخالفان ایشان چون
.jpg)
