آلوده کردن محیط سالم جامعه به حکم عقل و شرع ممنوع است. اسلام هیچ گاه کفار را مجبور به پذیرش دین نمی کند و میدانیم که اصولا دین و عقیده با اکراه به دست نمی آید (لا اکراه فی الدین)، ولی شخص مسلمان سابقه دار در اسلام اگر علنا مرتد شود و مقدسات دینی را زیر سؤال ببرد همچون غده سرطانی خواهد بود که بتدریج به پیکر سالم جامعه سرایت میکند، و چه بسا از بعضی توطئه های سیاسی علیه اسلام و جامعه مسلمین حکایت میکند و در حقیقت محارب با آنان میباشد.
ضمنا باید توجه شود که مجرد اختلاف نظر در فهم مبانی اسلامی و استنباط احکام دینی امری است طبیعی و هیچ کس حق ندارد درک و برداشت خود را مقیاس حق قرار دهد و مخالفین خود را به ارتداد یا انحراف متهم نماید.
و حتی اگر فرضا در شرایطی بر اجرای حکم مفسده بزرگتری مترتب شود، به حکم باب تزاحم از اجرای آن باید صرف نظر کرد.
در حدیث معتبر از رسول خدا(ص) نقل شده: "لولا انی اکره ان یقال: ان محمدا استعان بقوم حتی اذا ظفر بعدوه قتلهم لضربت اعناق قوم کثیر" (وسائل، 5/3، حد مرتد)
اگر نبود اینکه خوش ندارم گفته شود: محمد از کسانی - در جنگ با دشمن - کمک گرفت ولی پس از پیروزی بر دشمن خود، آنان را کشت به طور قطع جمع کثیری را گردن میزدم. لابد نظر پیامبر(ص) به کسانی بوده که از روی سیاست های روز به حضرت کمک میکرده اند ولی کافر و یا مفسد بوده اند و بالاخره مستحق قتل بوده اند ولی حضرت در آن شرایط قتل آنان را صلاح نمی دانسته اند.
از این حدیث شریف استفاده میشود که در اجرای حدود الهی شرایط خاص زمانی و مکانی باید مورد توجه قرار گیرد، زیرا اصل اجرای حدود برای سالم ساختن محیط اجتماعی است نه انتقام جویی از بزهکاران.
چنانکه به طور کلی اجرای حدود اسلامی باید در محیط اسلامی برای تنبه مسلمین انجام شود نه در محیط کفر.
در حدیث معتبر از امیرالمؤمنین (ع) نقل شده: "لایقام علی احد حد بارض العدو" (وسائل، 10/1، مقدمات الحدود) در زمین دشمن بر هیچ کس نباید حد جاری شود. برای تفصیل مسأله لازم است به کتابهای فقهی مراجعه شود و این مطلب در نامه مختصر نمی گنجد.
.jpg)
