در قرآن زیاد تکرار شده صفت "حکیم" است. دقت در نظام وجود و نظم و ترتیب آن و وجود دقایق و رقایق و ریزه کاریهایی که در هر یک از موجودات بزرگ و کوچک عالم - از جمله اعضا و جوارح خود انسان - به کار برده شده، از حکمت خدا و وجود مصالح و غایات و اهدافی برای هر یک از مخلوقات زمینی و آسمانی حکایت میکند.
ما سابقا در فصل اول در رابطه با شناخت خدا و صفات خدا و این که او وجود مطلق و کمال مطلق، واجد همه صفات کمال و منزه از همه نقصهاست به نحو تفصیل سخن گفتیم.
از جمله صفات کمال صفت حکمت است، بدین معنا که هیچ گاه کارهای خدا - و از جمله خلقت انسان - عبث و بیهوده نیست. در این رابطه در قرآن کریم میخوانیم:
1 - (افحسبتم انما خلقناکم عبثا و انکم الینا لا ترجعون)سوره مؤمنون (23)، آیه 115 [آیا گمان کردید ما شما را بیهوده آفریدیم، و شما به سوی ما بازگشت ندارید؟]
2 - (و ما خلقنا السموات والارض و ما بینهما لاعبین، ما خلقناهما الابالحق ولکن اکثرهم لایعلمون، ان یوم الفصل میقاتهم اجمعین)سوره دخان (44)، آیات 38 تا 40 [و ما آسمانها و زمین را از روی بازی نیافریدیم؛ نیافریدیم آنها را مگر به حق، ولی اکثر اینان نمی دانند؛ به طور یقین روز جدایی بین حق و باطل وعده گاه همه اینهاست.]
.jpg)
