آیت‌الله منتظری

[ترانه خوانهای افتخار، رهنمایان آگاهی، ظاهر شوندگان با ظرافت، ابرهای صبح امید.]

می‎گوید: "فلا یهتم بالنوازل و لا یغتم بالحوادث أصلا و لا تؤثر فیه فلا یری فی عین البلایا و الحوادث العظیمة الا هشا، بشا، بساما، مزاحا، فان الفکاهة و المزاح دلیل عدم الانفعال عن الحوادث کعلی کرم الله وجهه فانه ما کان یری قط فی عین تلک الحوادث و النوازل الهائلة العظیمة من اختلاف الصحابة علیه و محاربتهم ایاه الا بشاشا مزاحا حتی انه کان یقال فیه: "لو لا دعابة فیه" فانه لما کان یعرف اصل ذلک و حکمته و انه لابد من وقوعها لا یؤثر ذلک فیه اصلا."فرغانی، مشارق الداری، ص 453 [عارف و انسان کامل هرگز از بلاهای نازله اندوهناک نمی گردد و از حوادث غمناک نمی شود و آنها در او تأثیر نمی گذارند، پس در متن بلاها و حوادث بزرگ دیده نمی شود مگر شاد و خرم و بسیار خنده رو و بذله گو، و مفاکهه و بذله گویی دلیل بر این است که او از حوادث متأثر و منفعل نگردیده است، مانند علی (ع)، او هرگز در متن حوادث و بلاهای هولناک و سترگ ناشی از مخالفت صحابه و جنگیدن آنها با او دیده نشد مگر بسیار خرم و مزاح گو، به طوری که همواره درباره او گفته می‎شد "اگر نبود در او بذله گویی و مزاح"؛ این امر به خاطر آن بود که او اصل و حکمت حوادث را می‎دانست و این که این حوادث حتمی الوقوع هستند، از این رو در او تأثیری نداشت.]