امیرالمؤمنین (ع) نقل شده است که فرمودند: مؤمن حقیقی "هشاش "، "بشاش "...، "بسام " است یعنی بسیار "شاد" و "خرم " و "خنده روست ".اصول کافی، ج 2، باب شدة ابتلاء المؤمن، ص 229
استشهاد به کلام ابن سینا در اشارات
ابن سینا(ره) در مقامات العارفین، نمط نهم اشارات و تنبیهات، فصل بیست و یکم میگوید:
"العارف هش بش بسام یبجل الصغیر من تواضعه کما یبجل الکبیر و ینبسط من الخامل مثل ما ینبسط من النبیه و کیف لا یهش و هو فرحان بالحق و بکل شئ فانه یری فیه الحق و کیف لا یستوی والجمیع عنده سواسیة أهل الرحمة قد شغلوا بالباطل" [شخص عارف و مؤمن حقیقی شاد و خرم و بسیار خنده روست و از روی فروتنی به خردسال چون بزرگسال احترام میگذارد و از گمنام و مشهور به یکسان استقبال و گشاده رویی مینماید؛ و چگونه عارف شاد نباشد در حالی که او بسیار شادمان به خداوند و به هر چیزی است، زیرا او در هر چیزی خدا را مشاهده میکند، و چگونه در نظر او صغیر و کبیر و گمنام و مشهور یکسان نباشند در حالی که همه نزد او مساوی و اهل رحمت اند که به باطل اشتغال ورزیده اند.]
و فرغانی شارح تائیه ابن فارض در شرح خود به نام "مشارق الدراری" در ذیل این شعر از ابن فارض:
.jpg)
