از افراد مثل انبیاء و اولیای الهی با این که در معرض چنین خطری نیستند ولی در معرض خطر عدم توجه کامل و مشاهده تام جمال و جلال خداوند قرارمی گیرند، آنگاه خداوند حکیم و رحیم از روی مهربانی بلایی میفرستد تا انسان را از غیر خدا منصرف و گریزان و به سوی خدا که هدف اصلی است متوجه نماید.
(و اذا أنعمنا علی الانسان أعرض و نأی بجانبه و اذا مسه الشر فذو دعاء عریض)سوره فصلت (41)، آیه 51 [و هرگاه نعمتی را به انسان دادیم روی برگرداند و بزرگی کند، و چون بدی و شری به او رسد دعایی دامنه دار دارد.] (و لقد أرسلنا الی امم من قبلک فأخذناهم بالبأساء والضراء لعلهم یتضرعون)سوره انعام (6)، آیه 42 [همانا پیامبرانی را برای امتهای پیش از تو فرستادیم، پس آنان را گرفتار سختی ها و ناملایمات نمودیم تا شاید - به درگاه خداوند - تضرع نمایند.]
ما اگر هدف از خلقت خویش را بدانیم، و بدانیم که رسیدن به آن هدف ممکن نیست مگر با گذر از منازل و کوه و کتلهایی که از آنها احیانا به یقظه (بیداری)، توبه، محاسبه...، تسلیم...، صبر، رضا...، عزم و اراده و دیگر اسامی تا سرحد توحید کامل تعبیر میشود، و نیز بدانیم که طی آن منازل جز با وجود فضا و زمینه ای مناسب برای درگیری عقل و وجدان با قوای شهوت و غضب و وهم و خیال ممکن نیست و بهترین چیز برای آماده کردن این فضا ناملایماتی است که به انسان روی آورده و
.jpg)
