آیت‌الله منتظری

ابوذر غفاری، عمار بن یاسر، براء بن عازب و ابی بن کعب.] پس با توجه به شخصیت افراد مذکور معلوم می‎شود اجماعی در کار نبوده است.

و در نهج البلاغه از قول امیرالمؤمنین (ع) می‎خوانیم: "فوالله ما کان یلقی فی روعی و لا یخطر ببالی أن العرب تزعج هذا الامر من بعده (ص) عن اهل بیته و لا انهم منحوه عنی من بعده"نهج البلاغه صالح، نامه 62 [به خدا قسم هیچ گاه به دل من نمی افتاد و به خاطرم خطور نمی کرد که عرب این امر خلافت را پس از پیامبر(ص) از اهل بیت او جدا کنند و یا آن را از من دور نمایند.]

علی (ع) مرد ایمان و اخلاص بود، و صداقت و امانت و یکرنگی با روح و جان او آمیخته بود، و چنین شخصیتی با این صفات به حسب ظاهر و روی جریان طبیعی تصور نمی کرد که فرهنگ سیاست نوعا از همه فرهنگ ها جداست، و باور نمی کرد که فضیلت ها و سابقه های درخشان خود و سفارشهای پیامبر(ص) نسبت به آن حضرت را یکباره نادیده بگیرند.

لغزش بسیاری از شخصیت های تاریخ در برابر قدرت و مقام

آری، در زمینه پست و مقامهای بالا پای اکثر بزرگان تاریخ حتی برخی از افراد ظاهرالصلاح نیز لغزیده و می‎لغزد. و جمله "الملک عقیم" از جمله های معروف تاریخ است. چه پادشاهانی که حتی فرزندان و پاره های تن خودشان را به خاطر ملک و مقام کشتند و یا کور