آیت‌الله منتظری

ناصر: "کلمه "شیعه " از ماده "شیاع " به معنای پیروی و رفاقت است، و لفظ "شیعه " اصطلاحا به جماعتی گفته می‎شود که علی بن ابی طالب (ع) را خلیفه اول پیامبر(ص) و خود را پیروان آن حضرت می‎دانند. و کلمه "سنت " به معنای روش و طریقه است، و اصطلاحا به گفتار و کردار حضرت محمد(ص) "سنت " گفته می‎شود؛ و مسلمانانی که ابوبکر را خلیفه اول و جانشین پیامبر(ص) می‎دانند خود را اهل سنت به حساب می‎آورند، و کلمه "سنی " به معنای منسوب به سنت می‎باشد.

اهل سنت همواره خود را تابع سنت پیامبر(ص) می‎دانستند و به جماعت شیعه می‎گفتند "رافضة"اطلاق کلمه "رافضه" - که مشتق از "رفض " و به معنای ترک و عدم قبول است - بر شیعه همچنین ممکن است به این مناسبت باشد که شیعیان نسبت به حکومت های بنی امیه و بنی عباس و دیگران تسلیم نشده و آنها را ترک کرده بودند. اصولا به هر جماعتی که حکومتی را قبول نداشته باشد رافضی گفته می‎شده است. معاویه نیز به طرفداران عثمان که حکومت امام علی (ع) را قبول نکردند رافضه می‎گفت. در روایتی ابوبصیر می‎گوید: به امام باقر(ع) گفتم: والیان زمان ما را به اسمی می‎خوانند که با آن جان و مال ما را حلال می‎شمرند، حضرت فرمود: چه اسمی ؟ گفتم: رافضی. حضرت فرمود: "هفتادنفر از لشکریان فرعون او را رها و ترک نمودند و به موسی پیوستند و از همه کس بیشتر به او و هارون محبت داشتند، و قوم موسی آنان را رافضی نام نهادند". به معنای جماعت ترک کننده سنت، در صورتی که ما تابع سنت پیامبر(ص) هستیم؛ زیرا - همان گونه که قبلا بیان شد - برحسب حدیث مشهور "ثقلین" که شیعه و سنی آن را نقل کرده اند پیامبر(ص) در موارد مختلف امت خویش را پس از رحلت خود به کتاب خدا و عترت خویش ارجاع فرمودند و بر این اساس شیعه به دنبال عترت رفتند و در اعمال و کردار خود به کتاب خدا و عترت پیامبر(ص) تمسک می‎جویند.