و بلاغت سرآمد سخنان عرب آن روز بود، به گونه ای که ادیبان و سخن شناسان بزرگ در برابر عظمت آن خاضع و از آوردن مانند آن عاجز بودند. به شهادت تاریخ، بزرگان عرب نوعا درصدد تعارض و مخالفت با آن حضرت برآمدند و به انواع کارشکنی ها و جنگ و ستیزها دست زدند؛ در حالی که قرآن کریم آنان را به معارضه دعوت نمود و فرمود: (و ان کنتم فی ریب مما نزلنا علی عبدنا فأتوا بسورة من مثله)سوره بقره (2)، آیه 23 [اگر از ناحیه آنچه ما بر بنده خود نازل کرده ایم در شک میباشید پس سوره ای از مانند این قرآن - یا از مانند این پیامبر - بیاورید.] و اگر آنان توان معارضه و مقابله با قرآن را داشتند طبعا اقدام میکردند و نیاز به این همه جنگ و ستیز نداشتند.
و خود قرآن به طور صریح اعلام نمود: (قل لئن اجتمعت الانس و الجن علی أن یأتوا بمثل هذا القرآن لایأتون بمثله و لو کان بعضهم لبعض ظهیرا)سوره اسراء (17)، آیه 88 [- پیامبر - به آنان بگو حتما اگر انس و جن اجتماع کنند که مانند این قرآن را بیاورند نخواهند آورد، هرچند برخی کمک و پشتیبان برخی دیگر باشند.]
آری مسیلمه کذاب به خیال خود دست به معارضه و مقابله زد، ولی بافته های او نزد دوست و دشمن به صورت مطایبه و مسخره منعکس گردید.
و بالاخره مهمترین معجزه پیامبر اسلام (ص) قرآن است که باقی
.jpg)
