در میان مشرکان عرب نیز اشکالی در معاشرت با زن در زمان قاعدگی وجود نداشته است؛ ولی عربهایی که در شهر مدینه یا اطراف آن زندگی میکردند کم و بیش به خلق و خوی یهود انس گرفته بودند و با زنان حائض چنان رفتار میکردند که یهودیان با این گونه زنان رفتار مینمودند، پس در زمان عادت ماهیانه از آنها به طور کلی جدا میشدند.در این باره مراجعه شود به تفسیر المیزان، ج 2، ص 208.
همین اختلاف در آئین و تندروی یهود و سهل انگاری دیگران سبب شد که بعضی از مسلمانان از پیامبراکرم (ص) در این باره سؤال کنند و در پاسخ آنان آیه مذکور نازل گردید.
در روایتی آمده که برخی از اعراب پیش پیامبراکرم (ص) آمدند و از مشکلات به وجود آمده در اثر دوری از زنان در حالت قاعدگی به روشی که در آئین یهود بود شکایت نمودند، حضرت در جواب آنها فرمود: "من به شما دستور دادم که از آمیزش جنسی و نزدیکی با آنها در ایام حیض خودداری نمائید، و به شما دستور ندادم که آنها را از پیش خود برانید و با این گونه زنان چنان کنید که عجم ها در این دوران رفتار مینمایند."مستدرک الوسائل، باب 37 از ابواب الحیض، ح 9، ج 2، ص 39.
اسلام در مورد تماس با زنان حائض راه میانه را پیموده است و از تندروی یهود که هیچ گونه معاشرتی را جایز نمی شمردند و سهل انگاری دیگران که هیچ محدودیتی برای تماس با زنان حائض قائل نبودند جلوگیری نموده، و گفته است که هر گونه معاشرت و نشست و برخاست با این گونه زنان غیر از مجامعت و آمیزش جنسی - که زیانهای بهداشتی فراوانی را به همراه دارد، همان گونه که طب امروز نیز آن را اثبات نموده - مانعی ندارد.
علاوه بر آن اسلام تلاش نموده است تا احترام و شخصیت زن در این دوران آسیبی نبیند؛ در سخنی از رسول گرامی اسلام (ص) آمده است: "یک روز قاعدگی و حیض برای شما زنان از عبادت یک سال که روزهایش را روزه دار و شب هایش را
.jpg)
