صفحه ۴۳۶

همچنین انسان به واسطه وقوع حادثه ای نظیر بیماری و فقر و مانند آن نباید مرگ خود را طلب کند؛ در حدیثی آمده است که پیامبر(ص) برای عیادت فردی که مریض بود به دیدن وی رفت، آن شخص در حضور آن حضرت مرگ خود را طلب نمود، رسول خدا(ص) فرمودند: "درخواست مرگ مکن، چرا که تو اگر فرد شایسته و احسان کننده ای هستی به واسطه زنده ماندن کارهای خیر بیشتری می‎کنی، و اگر فرد گناهکاری هستی می‎توانی در اثر زنده ماندن از خداوند طلب بخشش کرده و خطاهای خود را جبران نمایی".همان، باب 32 از ابواب الاحتضار، ح 1، ج 2، ص 449.

در حدیث دیگری از آن حضرت نقل شده: "هر یک از شما به واسطه سختی ای که برایش پیش می‎آید طلب مرگ نکند، بلکه به جای آن بگوید: "خدایا تا زمانی که زندگی برای من خیر و صلاح است مرا زنده نگه دار و وقتی که مرگ برای من خیر و صلاح است مرا از دنیا ببر".همان، ح 2.

حضرت کاظم (ع) به مردی برخورد کرد که مرگ خود را از خدا طلب می‎نمود، حضرت به ایشان فرمود: آیا بین تو و خداوند پیوند خویشاوندی وجود دارد که تو را به واسطه آن در سایه حمایت خویش قرار دهد؟ گفت: خیر، حضرت فرمود: آیا تو کارهای شایسته و نیکی را که بر گناهان و کارهای ناپسندت افزون باشد انجام داده ای ؟ گفت: خیر، حضرت فرمود: پس تو در حقیقت با طلب مرگ هلاکت و نابودی ابدی خود را آرزو می‎کنی.مستدرک الوسائل، باب 23 از ابواب الاحتضار، ح 3، ج 2، ص 119.

دوم: شایسته است انسان به آنچه خداوند متعال برای او مقدر می‎سازد راضی و خشنود باشد و بر حوادث ناگوار - از قبیل مرگ پدر و مادر و همسر و فرزند و مانند آنها - که برای او در زندگی پیش می‎آید صبر و شکیبایی به خرج داده و از خداوند متعال به واسطه از دست دادن آنها طلب اجر و پاداش نماید و در هر حال شکرگزار نعمت های پروردگار باشد.

ناوبری کتاب