آیت‌الله منتظری

در این دوران انسان نسبت به انجام کارهایی که چه بسا عذر جوانان به واسطه انجام آن پذیرفته است معذور نخواهد بود.

پس شایسته است انسان پس از پشت سر گذاشتن چهل سالگی وقت بیشتری برای رسیدگی به امور روحی ومعنوی خود مصرف نماید و ارتباط خود را با پروردگار هستی بخش با تلاوت و ذکر و دعا و راز و نیاز پیوسته محفوظ دارد.

در پاره ای از احادیث آمده است: "فردی که پنجاه سالش تمام شده شایسته است خود را مثل کسی که در حال "نزع" و حالت جانسپاری است فرض کند".همان، ص 389، ح 6. یعنی: به سرعت از خویش حسابرسی کند و از گناهان خود توبه نماید.

امام صادق (ع) می‎فرماید: "وقتی به سن شصت سالگی رسیدی دیگر خود را جزء مردگان به حساب آور".همان، صص 390 - 391، ح 12.

شخصی که در دوران پیری و کهنسالی مراقب رفتار خویش باشد مورد رحمت و لطف پروردگار قرار گرفته و از پاداشها و ثوابهای مخصوص که خداوند برای انسان در این دوره زندگی در نظر گرفته بهره مند می‎گردد.

پیامبراکرم (ص): "... وقتی انسان به پنجاه سالگی رسید خداوند حسابش را آسان می‎نماید، زمانی که به شصت سالگی رسید خداوند به او توفیق ناله و انابه به درگاهش را خواهد داد، هنگامی که هفتاد ساله شد خدا و اهل آسمان او را دوست می‎دارند، آنگاه که هشتاد ساله گشت خداوند حسناتش را قبول و از بدیهایش در می‎گذرد، و چون نود سالش پر شد خداوند تمام گناهان گذشته و آینده او را خواهد بخشید، در چنین زمانی او "اسیر خدا در زمین" نامیده می‎شود و شفاعتش در میان خانواده اش مورد قبول خداوند واقع می‎شود".همان، ص 390، ح 10.

آری حقیقتا، کسی که با وجود مشکلات و سختیهای دوران پیری تلاش می‎کند تا