آیت‌الله منتظری

از پیامبراکرم (ص) نقل شده است: "بئس العبد القاذورة"محمد بن یعقوب الکلینی، الکافی، ج 6، ص 439، ح 6. یعنی: چه بد بنده ای است آن که کثیف و آلوده است.

حضرت علی (ع) می‎فرماید: "من نظف ثوبه قل همه"بحارالانوار، ج 75، ص 93، ح 104. یعنی: کسی که لباسش پاکیزه است غم و اندوهش ناچیز است.

و هم ایشان در روایت دیگری می‎فرمایند: "خانه های خود را از تارهایی که عنکبوت پیچیده است تمیز نمایید، چرا که باقی ماندن آنها در خانه موجب فقر است."وسائل الشیعة، باب 13 از ابواب احکام المساکن، ح 2، ج 5، ص 322.

و در حدیثی از حضرت باقر(ع) نقل شده که یکی از ویژگی های قوم لوط که دچار عذاب الهی شدند این بود که خود را از مدفوع پاکیزه نگه نمی داشتند.بحارالانوار، ج 12، ص 148، ح 1؛ و نیز ص 152، ح 7.

چند مسأله:

(مسأله 1) اگر بداند مثلا یکی از دو ظرف یا دو لباسی که هر دوی آنها در اختیار اوست نجس شده و نداند کدام است، باید از هر دو پرهیز نماید.

(مسأله 2) هرگاه یک نقطه از مایعات روان - همچون شیر، دوغ و شربت - نجس شود، همه آن نجس می‎شود.

(مسأله 3) اگر جایی از بدن نجس شود و عرق آن به جای دیگر برود، آنجا هم نجس می‎شود.

(مسأله 4) خوردن و آشامیدن چیز نجس و نیز خورانیدن آن به دیگران حرام است؛ و خورانیدن آن به کودکان نیز در صورتی که ضرر قابل توجهی داشته باشد حرام است، بلکه اگر ضرر هم نداشته باشد بنابر احتیاط باید از خورانیدن چیز نجس به آنها خودداری شود.