دوران وضع حمل و زایمان یکی از سخت ترین لحظات زندگی مادری است که ماهها به عشق دیدن روی فرزندش با تمام ناملایمات و مشکلات دست و پنجه نرم نموده است، چه بسا مادرانی که در این رهگذر جان شیرین خویش را بر سر فرزند از دست دادند و هرگز توفیق دیدن لبخند نوزاد خویش را پیدا نکردند.
قرآن مجید از این دوران سخت چنین تعبیر میکند: (وضعته کرها)سوره احقاف (46): آیه 15. یعنی: "با درد و مشقت وضع حمل نمود و فرزند را بر زمین گذاشت".
پس از زایمان و به زمین گذاشتن این بار سنگین دوران طاقت فرسای دیگری شروع میگردد، دورانی که ضمن مراقبت دائم و شبانه روزی از نوزاد باید به تمام مشکلات وی از قبیل گرسنگی، تشنگی، سرما، گرما و درد و بیماری که در بیان آن هیچ گونه توان و قدرتی جز ناله و گریه ندارد رسیدگی شود، و مادر با کنجکاوی تمام و صبر و بردباری یکایک این مشکلات و نیازها را تشخیص داده و برآورده میسازد.
در رساله حقوق که از امام سجاد(ع) به دست ما رسیده پس از بیان سختی های دوران بارداری خطاب به فرزند به دنیا آمده چنین آمده: "تا آن که دست قدرت پروردگار تو را از رحم مادر جدا کرد و بر زمین گذارد، پس مادر راضی شد که تو را سیر نماید و خود گرسنه بماند، تو را بپوشاند و خود عریان بماند، تو را سیراب نماید و خود تشنه باشد، تو را در سایه قرار دهد و خود در زیر آفتاب سوزان قرار گیرد، با سختی خویش اسباب آسایش تو را فراهم سازد، لذت خواب را برای تو با بیداری خویش آماده نماید، دامن و شکمش برای تو جایگاه امن گردد، پستانش ظرفی برای
.jpg)
