صفحه ۲۴۷

(مسأله 7) بنابر احتیاط واجب در صورت توانایی باید عقد ازدواج به عربی صحیح خوانده شود؛ و اگر خود مرد و زن نتوانند به عربی صحیح بخوانند بهتر است وکیل بگیرند؛ گرچه این کار لازم نیست و اگر خودشان به هر زبانی صیغه را بخوانند صحیح است، ولی باید لفظی بگویند که معنای "زوجت" و "قبلت" را بفهماند.

(مسأله 8) مرد و زن یا وکیل آنها باید هنگام خواندن صیغه معنای آن را بدانند و قصد انشاء یعنی ایجاد پیوند زناشویی داشته باشند؛ یعنی اگر خود مرد و زن صیغه را می‎خوانند، زن به گفتن "زوجتک نفسی" قصدش این باشد که خود را زن او قرار دهد، و مرد به گفتن "قبلت التزویج" زن بودن او را برای خود قبول نماید؛ و اگر وکیل مرد و زن صیغه را می‎خوانند، به گفتن "زوجت" و "قبلت" قصدشان این باشد که مرد و زنی که آنان را وکیل کرده اند با یکدیگر زن و شوهر شوند.

(مسأله 9) در هر یک از عقد دائم و موقت زن و مرد دو رکن اصلی عقد هستند و هنگام عقد باید معین و مشخص باشند؛ بنابراین اگر صیغه عقد را وکیل یا ولی زن و شوهر اجرا می‎کند، باید زن و شوهر را با نام بردن یا با اشاره و مانند آن معلوم کند؛ پس در جایی که چند زن و چند مرد حضور دارند، اگر وکیل بی آن که زن و مرد را معلوم کند بگوید موکل خود را به عقد ازدواج تو درآوردم، یا کسی که چند دختر دارد یکی از دخترانش را به طور نامعلوم به عقد مردی درآورد، عقد باطل است.

مهریه

مرد و زن گرچه هر دو از ازدواج و پیوند زناشویی بهره مند می‎شوند، ولی شرایط اجتماعی در اغلب موارد به گونه ای است که در صورت جدایی زن و مرد آن که خسارت بیشتری را متحمل می‎شود زن است؛ چرا که مرد معمولا طبق استعداد خاص بدنی خود و به واسطه برخی شرایط اجتماعی در جامعه نفوذ و تسلط بیشتری دارد و می‎تواند زندگی خود را تأمین نماید، به علاوه مرد دارای امکانات بیشتری جهت انتخاب همسر جدید است، ولی زنی که بیوه گردیده با از دست دادن سرمایه

ناوبری کتاب